Afgelopen zomer zamelden we geld in om opnieuw noodhulp te kunnen leveren aan drie dorpen: Marumba I, Marumba II en Small Ekombe. Deze dorpen zijn niet alleen getroffen door het aanhoudende geweldadige conflict, maar ook de corona pandemie is in Kameroen aanwezig.
Onze partners Eyole Lambe en Jaba Wose hebben dit project inmiddels succesvol afgerond en ze doen verslag van het project.
“In de dorpen is er grote angst voor Covid-19, waardoor er een taboe op is gaan rusten. Mensen denken dat Covid 19 een White Man’s Disease is, en dat er alleen mensen in Europa en de US aan dood gaan. Ook denken veel mensen dat het een normale griep is, die met het gaan van het regenseizoen, ook weer zal verdwijnen.
Door het aanhoudende geweld zijn veel mensen letterlijk de bush in gevlucht, waardoor er vluchtelingenkampen zijn ontstaan en de leefomstandigheden in deze dorpen schrijnend is geworden. Er is een tekort aan werkelijk alles: van voedsel tot medische hulpmiddelen.
Men is erg bang dat door het corona-virus alles nog veel erger wordt. De overheid is alleen actief in het bestrijden van de ziekte in de stedelijke gebieden, ze doet werkelijk niets in de rurale gebieden. Mede hierdoor is er veel onduidelijkheid en miscommunicatie rondom de ziekte en de manier waarop deze verspreidt wordt.
In dit project hebben we daarom lokale vrijwilligers getraind in de W.H.O. richtlijnen, zodat de verspreiding van de ziekte verminderd kan worden. Tijdens die trainingen merkten we dat er lichte weerstand is tegen het opvolgen van deze richtlijnen, ook omdat er twijfel was of de ziekte wel echt was. Maar er zijn ook veel zorgen over de gevolgen zoals:
-
Moeten mannen uit de buurt blijven van hun vrouwen, en zo ja: hoe lang?
-
Wanneer we ziek worden, wat zouden we dan moeten doen? Er gaan ook lokale methodes de ronde die de ziekte zouden kunnen genezen.
-
Veel vluchtelingen hebben geen transportmiddelen. Hoe komen mensen die ziek worden op tijd bij het ziekenhuis?
-
Zal dit virus weer verdwijnen, of is het een nieuwe aids waarmee we zullen moeten leren leven?
Dan speelt er ook nog mee dat dit één van de vele dingen zijn waar de mensen zich zorgen over maken. Wanneer we de bewoners vroegen waarom ze geen mondmasker of hand sanitizer gebruiken, gaven ze aan dat ze zich meer zorgen maken over of ze nog te eten zullen hebben, dan over of ze wel voldoende preventiemiddelen kunnen kopen.
Maar, ondanks verkeerde of te weinig voorlichting, was de reactie van de dorpen op ons project fantastisch. Bij de trainingen voor voorlichters, de inventarisatie en het verdelen van goederen en het geven van de demonstraties; er waren altijd voldoende vrijwilligers die mee deden. Dit geeft aan dat de dorpen bereid zijn om zich in te zetten om corona (lokaal ook wel “coro” genoemd) te verslaan.
Ze lieten zien dat ze de werkelijkheid kunnen accepteren en samen willen werken om de verspreiding van de ziekte te voorkomen. Ondanks dat ze door hun regering in de steek worden gelaten, staan de dorpsbewoners voor elkaar klaar. Maar deze solidariteit heeft ook een keerzijde: wanneer de W.H.O. richtlijnen niet worden nageleefd, kan het grote gevolgen hebben voor de gezondheid van alle inwoners. Daarom hebben we ten strengste geadviseerd om de richtlijnen echt in te bedden in hun dagelijkse routines.
Dankzij dit project:
-
Hebben alle inwoners van de dorpen de basiskennis over hoe de verspreiding van het coronavirus zo veel mogelijk voorkomen kan worden
-
Zijn de twijfels over het ‘echt’ zijn van het virus verdwenen en is er geaccepteerd dat er maatregelen nodig zijn om de verspreiding te voorkomen
-
Hebben we basisvoedsel en medische hulpmiddelen kunnen leveren aan de gemeenschappen (waaronder ruim 300 kinderen en 100 zwangere vrouwen of vrouwen die borstvoeding geven)
-
Zijn er nu tap-emmers waarmee mensen hun handen regelmatig kunnen wassen
-
Hangen er posters in de dorpen als een constante reminder om de W.H.O. richtlijnen op te volgen
