Onze partner EARTH, bekend van het water, de koffie en thee, lanceerde vorige week hun nieuwe chocoladelijn: EARTH Choc. De repen worden geproduceerd door de helden van de Chocolate Explorers. Maar wie levert die knettergoede cacao dan? horen we je denken. Dat doet LIVEBUIILD! Of beter gezegd: onze cacaoboeren in Kameroen. En daar zijn we apetrots op.
Met de vier chocoladerepen willen we samen met EARTH bijdragen aan de cacaoboeren in Kameroen. Die bijdrage kan geleverd worden omdat 2,5 keer de marktprijs wordt betaald voor de cacao. Hierdoor kunnen de boeren investeren in onder meer het productieproces van drogen en fermenteren.
Wij wisten natuurlijk al lang dat dit de lekkerste chocolade is die we ooit geproefd hebben, maar de reacties tijdens de lancering waren ook lovend. Daar mochten de aanwezigen de vier smaken proeven: koffie, munt/citroen, peper & zout en speculaas/sinaasappel. De vier chocoladesmaken zijn samengesteld in samenwerking met vier bekende Nederlanders. Deze treden ook op als ambassadeurs voor de repen. Het zijn de bartender Tess Posthumus, acteur Ferri Somogyi, Sammy & Pebbles van de Frietboutique en barista Niels te Vaanhold.
De repen zullen binnenkort op verschillende plekken opduiken, dus wees alert! Waar je precies naar moet zoeken? Hier naar:
Hier vind je meer over de cacao, de chocolade, de boeren én hoe je de repen kunt aanschaffen.
Zoals jullie eerder lazen is er al langere tijd sprake van onrust in Kameroen. In deze blog geven we een update van hoe de situatie nu is.
Sinds de start van de protesten zijn er sprake van “ghost towns”. Dit is een vredig protest van de Engelstalige gemeenschap tegen de autoriteiten en het beleid van de overheid. Zij vinden dat de Engelstaligen worden gediscrimineerd en gemarginaliseerd.
Deze ghost towns zijn een manier van protest om de solidariteit van de Engelstalige gemeenschap te laten zien en om te laten zien dat zij rechten hebben en autonoom zijn. Op zulke dagen gaan alle winkels en scholen dicht en ligt alles plat. Normaal gesproken is het in Kameroen ontzettend druk op straat. Met een symfonie van toeterende taxi´s, bikes en veel mensen. Tijdens haar verblijf in Kameroen maakte Eva zo’n ghost town mee. Het was toen aanzienlijk rustiger op straat, er waren bijna geen winkels open en er reden maar enkele taxi’s.
In het Noordwesten zijn de protesten heftiger en worden deze ghost towns vaker gehouden, vooral op bijzondere dagen zoals feestdagen of waarop er een proces tegen een van de activisten wordt gehouden. Als reactie op de protesten hebben de overheid en het leger in het Noordwesten een avondklok ingesteld. Vanaf acht uur ‘s avonds mag je niet meer op straat zijn. Omdat de economie op een laag pitje staat vanwege de protesten, de ghost towns en de gedwongen avondklok, lopen veel ondernemers hun inkomen mis en verliezen mensen hun baan. Er zijn veel mensen die een relatief goede baan hadden en deze nu kwijtraken door de gevolgen van deze situatie.
In veel kleine dorpjes is er strijd tussen onafhankelijkheidsstrijder en het leger. Het geweld is erg onvoorspelbaar en de inwoners kiezen er daarom voor in het bos (the bush) te slapen. Dit is ook het geval bij sommige van de dorpen waar we projecten hebben. De inwoners zijn overdag aan het werk maar stoppen voordat het donker is en verschuilen zich dan in het bos.
Welke gevolgen heeft deze situatie voor onze projecten?
In Buea is het redelijk rustig. In Lobange gelukkig ook, daar wordt op het moment volop gewerkt. Maar achter Kumbo, richting Manganjo, is het onrustig. Ook in de Northwest en in Maunyu (waar Tinto, Nchemba 1 en Dream Center liggen) is het onrustig. De dorpen zijn verlaten. Iedereen verblijft op dit moment in de bush in plaats van thuis. Het geweld kan immers ieder moment de kop opsteken.
Hierdoor zijn onze partners momenteel beperkt in de werkzaamheden bij de projecten waar deze situatie zich afspeelt. Ze houden rekening met de veiligheid van de inwoners en hun eigen veiligheid. Om betrokken te blijven en de ontwikkelingen te volgen houden ze ergens anders overleggen met de dorpen. Ook worden veel overleggen telefonisch gedaan.
Omdat de inwoners overdag wel in de dorpen aanwezig zijn maken zij nog steeds gebruik van de voorzieningen en voeren ze bijvoorbeeld kleine reparaties aan het watersysteem uit. Onze partners proberen dagelijks contact te houden met de onderhoudsmedewerkers en inwoners om zo te polsen wat de stand van zaken is.
Voorlopig is het roeien met de riemen die we hebben en is het afwachten tot het rustiger wordt. In Nederland proberen wij ook rekening te houden met deze situatie en nemen we dit mee in onze beslissingen. We denken na over hoe wij kunnen helpen en het beste hiermee om kunnen gaan. Het geeft ons hoop dat zowel onze partners als de inwoners nog steeds goede moed hebben en niet kunnen wachten om weer aan de slag te gaan zodra het rustiger is.
Er is in Kameroen niet alleen aandacht voor het watersysteem, maar ook voor de natuur rondom de waterbron. Daarom zijn we een project gestart dat gericht is op water-, bos- en landschapsbehoud, zodat waterbronnen beschermd worden door bomen en planten. Onze Wypke legt in het kort uit hoe deze groene aanpak werkt.
Er is een tree nursery aangelegd waar op dit moment 3000 boompjes aan het groeien zijn. Deze inheemse boompjes zijn goed voor de kwaliteit van het water en ze houden daarnaast ook water vast. De zaden van deze bomen zijn verzameld door een deskundig botanist in het nabijgelegen Mount Rumpi National Park.
Deze zaden wordt opgekweekt in de tree nursery. 3000 zaadjes worden in afzonderlijke polytheen zakken opgekweekt. Na een paar maanden plant de botanist met hulp van de inwoners de jongen bomen in het gebied rondom de waterbron. Op deze manier komt dit gebied weer in de oorspronkelijke staat. Dit is het niet alleen goed voor de natuur, maar ook voor de watervoorziening van het dorp!
De tree nursery is onderdeel van een project dat gericht is op water-, bos- en landschapsbehoud. Het is belangrijk om draagvlak te hebben in het dorp en om mensen te trainen, niet alleen op gebied van onderhoud maar ook bijvoorbeeld op gebied van productie van planten en dieren en het houden van honingbijen.
Samen met de lokale partners CED en FAHP Cameroon, de bewoners en de boeren uit het dorp en de Nederlandse partner RAIN Netherlands wordt op deze manier gewerkt aan alternatieve methoden die van groot belang zijn voor het behoud van schoon en stromend drinkwater en dus voor goede gezondheid.
De aanleg van het watersysteem in Manganjo gaat gestaag door. De pijpleidingen voor het stuk van de catchment naar de storage tank zijn gearriveerd en de gemeenschap reageerde meteen enthousiast en ging aan het werk. Momenteel wordt de laatste hand gelegd aan het graven van de greppels voor de pijpleiding waarna deze gelegd wordt.
Overleg met watercommissie Manganjo
Bij manganjo zet LiveBuild niet alleen in op water, maar ook op natuurbehoud. Er is begonnen met de aanleg van de tree nursery. Vanuit de tree nursery worden er later bomen geplant ter bescherming van de catchment en het bos. Zo zorgen we voor een duurzaam effect op meerdere fronten.
Op zaterdag 2 september wordt voor de eerste keer het muziekevenement ‘Onderdompelen’ georganiseerd, om het historisch karakter en de gezelligheid van het Domkwartier in Utrecht uit te lichten. LiveBuild organiseert dit samen met de ondernemers uit het Domkwartier.
In de spotlight staat klassieke muziek van (jonge) muzikanten, klankkunstenaars en experimentele componisten. Onderdompelen wordt een muzikaal evenement met een kleinschalig, straatmuziek karakter. (Semi) akoestische ensembles en solo artiesten die in pop-up concerten klassieke muziek ten gehore brengen op straat, in een hofje, vanaf een balkon of vanuit het water.
Nieuwsgierig? Kom ook en verdwaal in het historische Domkwartier. Laat je verrassen door pop-up concerten op intieme locaties en ontmoet de ondernemers.
Zaterdag 20 mei stond LiveBuild met een hoop enthousiaste vrijwilligers bij de ingang van Soenda outdoor festival, en dat was weer een feestje! Elevation Events en LiveBuild werken al jaren samen. Op de entreetickets van de gastenlijst stond het verzoek om bij aankomst vijf euro te doneren aan LiveBuild.
Tot onze grote vreugde kwamen er veel festivalbezoekers met een briefje van vijf euro aan lopen! Ze wisten het nog van vorig jaar. Deze festivalgangers waren vereerd met hun gratis entreeticket en wilden wederom graag een duit in het zakje doen. Of in dit geval de collectebus. Deze dag hebben we ook de festivalbezoekers die geïnteresseerd waren verteld over LiveBuild en onze projecten in Nederland en Kameroen.
Maar wat hebben nou we ingezameld en wat kunnen we daarmee realiseren? We hebben ruim € 1.500 opgehaald! Dankzij jullie donaties kunnen we daarom twee trainingen aanbieden. Als eerste een training om mensen op te leiden tot onderhoudsmedewerkers. Ze leren dan alle ins en outs over pijpleidingen, monteren, repareren en het waterwingebied (het natuurgebied waar het watersysteem wordt aangelegd).
De tweede training gaat over Governance en communications van het waterbestuur. De dorpsbewoners leren daarmee hoe je een waterbedrijf moet runnen (verantwoordelijkheden) en hoe daar de hele gemeenschap bij betrokken kan worden. Met deze trainingen worden de inwoners handelingsbekwaam zodat ze zelfstandig het watersysteem kunnen onderhouden.
Zonder jullie hadden we deze trainingen niet kunnen aanbieden. Dus lieve gulle gevers én vaste donateurs: BEDANKT!!!
LiveBuild en Amsterdam Open Air go way back, maar liefst 5 jaar. Het was dan ook weer een heus feestje om te mogen shinen op het camping terrein van dit mooie festival. Bepakt en bezakt met schroeven, boormachines, hout, lintjes, koffie (héél veel koffie), super soakers en maar liefst 50 pretbekkies (aka de vrijwilligers), hebben we een super mooi weekend gehad en ons evengoed vermaakt.
Op woensdag zijn vertrokken we al naar de camping om het podium op te gaan bouwen, een koffiebar in elkaar te zetten en te zorgen dat het terrein er mooi aangekleed uit zag. Van onze Mega Mindy productieleider Floor Koster had ik de taak gekregen om op het feestpleintje samen met Kimberley Koetsier lintjes te spannen. Het was hard werken om alles voor de opening van de camping om vrijdag 12:00 uur af te krijgen, maar met het fantastische bouwteam dat we bij ons hadden was dit geen enkel probleem. Vanaf dat moment druppelde langzaamaan de bezoekers binnen, maar ook onze vrijwilligers. Het was een weergaloos weerzien, waarbij sommigen elkaar precies een jaar geleden voor het laatst hadden geknuffeld. Dit werd dan ook uitgebreid gedaan en het startschot was gegeven voor het grootse weekend. Want we hebben niet stil gezeten.
Er werden tipi’s bemand waar bezoekers hun luchtbed konden oppompen, telefoon konden opladen of touwtje konden springen met een LiveBuilder. ’s Ochtends vroeg stond er een vers bakkie koffie klaar dat gehaald kon worden bij de koffiebar en ’s avonds stonden we te shinen bij het uitgiftepunt van de silent disco om iedereen van een koptelefoon te voorzien. Daarnaast werd er natuurlijk ook her en der een dansje gewaagd op het (festival) terrein, de verjaardag gevierd van Rianne Wolff en vroeg in de ochtend silent disco geaerobict. Wat wil je nog meer?!
Nadat we voor de laatste maal zondagavond met elkaar de voetjes van de vloer hadden gegooid, was daar maandagochtend toch echt het onvermijdelijke afscheid. Opnieuw werd er uitbundig geknuffeld en hier en daar een traantje weggepinkt. Voor het bouwteam lag er toen nog de klus al het moois letterlijk weer af te breken met als beloning een echt bouwersdiner. Zo konden we het weekend in sfeer afsluiten. Er rest mij niets anders te zeggen dan dat ik mij een gezegend mens voelde om iedereen zó hard voor LiveBuild te zien werken. Dank jullie wel jongens! Maar echt.
Hoofdmeester Three Corners Foe Bakundu basisschool
LiveBuilders Tirzah en Carine bezochten – los van elkaar – Kameroen en onze projecten. Een bijzonder avontuur met soms ook moeilijke momenten. Zij interviewden en fotografeerden daar de bijzondere mensen die met LiveBuild werken. Met deze portretten willen we je een mooi inkijkje geven in de drijfveren van een aantal sleutelfiguren in het Kameroense verhaal van LiveBuild.
“In 2008 werd mij door de regering opgedragen om hoofdmeester te worden van de nieuwe school in Three Corners. Tot dan toe was ik leraar op een school in Banga Bakundu, een plaatsje dicht bij Kumba, wat meer in de bewoonde wereld. Mijn vrouw geeft les in het dorp hiernaast. Eén van onze kinderen woont bij haar. Drie van mijn kinderen wonen bij mij. Ieder weekend gaan we naar ons huis in Banga en zien we elkaar. We hebben aan de regering gevraagd of mijn vrouw en ik bij elkaar in de buurt kunnen werken, maar daarvoor willen ze omgekocht worden. Dat zou ik nooit kunnen, dus gebeurt het niet.”
“Tot ik hier in Three Corners kwam, kreeg groep 1 tot en met 4 les in de kerk en gingen de grotere kinderen naar een ander dorp. Dat moest anders, vonden de ouders en met de lokale community kwam er een basis gebouw, maar zonder vloer en zonder toilet. En er moest een leraar komen, dat werd ik. Eenmaal begonnen vond ik al gauw dat er dingen beter moesten. Een echte school met een vloer en deuren, zodat er niet steeds dieren naar binnen konden komen lopen. Stromend water, dat stond als eerste op mijn lijstje, en een gezondheidspost, mijn derde prioriteit.”
“In Banga woon ik vlak naast het ziekenhuis, en daar had ik Fabrice (Luijten) van LiveBuild eerder ontmoet, hij was aan de slag met een project. Omdat ik op zoek was naar een NGO die ons kon helpen, zocht ik contact met hem. Een waterproject, mijn eerste prioriteit, bleek niet zo makkelijk te gaan. Three Corners heeft geen bron die hoog ligt zodat er makkelijk een watertoevoer te realiseren valt. Er was een pompmachine nodig die brandstof nodig had, en dat wilden de bewoners niet betalen.”
“Het water ging dus over, maar de school bleek wel een optie. Nadat Koen (van Bremen) en Fabrice meerdere malen waren komen praten, werd ons uiteindelijk 15 miljoen CFA toegezegd (op dit moment is dit 22.865 euro waard), uit te betalen in delen. Uiteindelijk is het me gelukt de school te bouwen voor 13,5 miljoen, ruim binnen het budget. Daar ben ik heel trots op. Ik had bij het ziekenhuis in Banga gezien hoe het ook kan gaan. Daar zijn mensen verdwenen met geld van NGO’s. En ik wilde koste wat kost dat dit hier niet zou gebeuren. Daarom heb ik er bovenop gezeten, naast mijn gewone werk als leraar.”
“Het was behoorlijk stressvol die vijf maanden. Van elke schep cement moest een bonnetje komen. Het technische gedeelte heb ik nauwlettend gecontroleerd. Veel mensen wilden dubbel betaald krijgen omdat ze er helemaal voor de ‘bush’ in moesten (het platteland). Maar het lukte, en in oktober 2013 stond de school er en hebben we het uitgebreid gevierd. Er waren acht whitemen, waaronder Koen die traditioneel gekleed was. Toen kreeg ik echt de steun van het dorp.”
“Wat echt verbeterd is wat mij betreft: de hygiëne in de klas door de betonnen vloer (minder stof en viezigheid), de frisse lucht die de lokalen in komt door de grote ramen, en de toiletten voor de leerlingen en leraren. Er moeten nog wel deuren komen, want geiten kunnen nog steeds naar binnen lopen en poepen in het gebouw.”
“Nu de school staat, en we een belangrijke stap hebben gezet naar betere voorzieningen, hoop ik dat er ook een waterleiding komt. We moeten hierbij zelf het voortouw nemen, zelf de verantwoordelijkheid dragen, daar ben ik van overtuigd. Hoeveel mensen moeten er nog sterven voordat ze ooit water uit een kraan hebben zien komen? Ik zie de nieuwe school als een stap in de goede richting. In een mooie school willen mensen lesgeven. Als er water komt, willen mensen hier wonen. Ik hoop dat er een sneeuwbaleffect op gang komt. Maar het is niet makkelijk in dit dorp om mensen zover te krijgen zelf die verantwoordelijkheid te nemen. Veel van hen hebben moeite met hun budget en geven hun geld meteen na de oogst uit, zodat er weinig overblijft voor de rest van het jaar.”
“Inmiddels is er wel een ouderraad die actief is binnen de school. En dit najaar krijgen we twee nieuwe leraren voor wie de overheid betaalt. Dan hoeven we niet twee klassen tegelijk les te geven, zoals we nu doen. En hopelijk kunnen we de lerarenkamer fatsoenlijk inrichten zodat we echt het management van onze school kunnen verbeteren. Ik blijf ‘mijn lied zingen’, vechten voor de ontwikkeling van dit dorp. Dit is geen ‘bush’. Waarom ik zo denk als ik denk? Ik weet het niet. Het komt van binnenuit. Het is mijn eigen manier van denken.”
Jaba, directeur Farming and Animal Husbandry Project
LiveBuilders Tirzah en Carine bezochten – los van elkaar – Kameroen en onze projecten. Een bijzonder avontuur met soms ook moeilijke momenten. Zij interviewden en fotografeerden daar de bijzondere mensen die met LiveBuild werken. Met deze portretten willen we je een mooi inkijkje geven in de drijfveren van een aantal sleutelfiguren in het Kameroense verhaal van LiveBuild.
In Nederland heeft LiveBuild een super inspirerend netwerk van mensen om zich heen verzameld, maar het netwerk van LiveBuild in Kameroen is zeker net zo inspirerend. Maak kennis met Jaba Wose, 39 jaar, directeur van Farming and Animal Husbandry Project. FAHP richt zich op het empoweren van rurale gemeenschappen, met name de vrouwen en jongeren, door middel van duurzame landbouw ontwikkelingsprogramma’s en gezondheidsprogramma’s.
“Ik kan er niet tegen mensen te zien lijden. Ik kan dat niet accepteren. Mijn handen gaan ervan jeuken om de situatie te veranderen. En voor je het weet ligt er een projectvoorstel klaar met hóé de situatie kan worden veranderd. Ik handel graag snel. En verwacht dat ook van de mensen om me heen. Dat lukt niet altijd iedereen. Sommige mensen die bij mijn organisatie FAHP komen werken, vertrekken weer als ze doorhebben wat mijn manier van werken is. Ook mijn vrouw moet er soms nog aan wennen. Doordat ik veel doe, ben ik veel weg. Zelfs voor de organisatie van mijn bruiloft ben ik nauwelijks thuis geweest. Ik heb familie en vrienden ingezet om alles te regelen. Pas een week voor ons huwelijk was ik weer terug in Buea. Het heeft mijn vrouw nog zo’n vier maanden gekost om te accepteren dat ik nu eenmaal zo in elkaar zit.”
“Daar staat tegenover dat als ik er ben, ik er ook écht ben. Voor mijn familie, en ook voor mijn medewerkers. Ik probeer voor hen als een vriend te zijn. Er werken hier veel jonge mensen, studenten die als vrijwilliger werkervaring op komen doen. Doordat ik zelf geen oudere broers heb, weet ik hoe belangrijk het is om iemand te hebben met wie je je problemen kunt delen en die je advies geeft.”
“De eigenschap om direct oplossingen te zoeken voor een situatie heb ik van jongs af aan gehad. Ik ben opgegroeid in een arme gemeenschap. Mijn ouders waren boeren. Ik zag zoveel armoede om me heen en vroeg me altijd af waarom het zo was. Vooral als ik zag hoeveel mensen ziek waren of zelfs doodgingen door relatief kleine kwaaltjes. Waar ik woonde was geen dokter of ziekenhuis. Eén of twee keer per maand kwam er een dokter langs in ons dorp. Kleine kwaaltjes probeerden mensen zelf op te lossen. Dat ging helaas vaak fout. En als je naar het ziekenhuis moest werd je in een truck vervoerd. Ander vervoer was niet voor handen. Zo ontstond mijn droom om dokter te worden.”
Overleg met project watercommissie Manganjo
“Drie maanden na mijn afstuderen heb ik FAPH opgericht. Ik trok de rurale gebieden in, bezocht bijeenkomsten van vrouwengroepen, leerde hen nieuwe technieken voor op hun land en adviseerde hoe ze hun producten beter op de markt konden krijgen. Maar formeel bestond FAHP nog niet. Ik kon dat eerste jaar het bedrag van € 1,50 niet missen om FAPH officieel te registreren als NGO. Ik had het bedrag, hoe klein ook, te hard nodig om te overleven. Pas na een jaar werken lukte dat.”
“Tijdens mijn werk in de communities zag en hoorde ik veel en herkende ik de armoede uit mijn jeugd. Ook mijn interesse voor gezondheid kwam weer om de hoek kijken, toen ik werd benaderd om een campagne te gaan leiden gericht op het doorbreken van het stigma rondom AIDS. Zo werd ik peer educator on health. Na de aids-campagne kwamen er campagnes voor preventie van malaria en kanker. Daarnaast heb ik door het werken in de rurale gebieden aandacht voor schoon water gekregen. Er gaan nog steeds zoveel mensen dood, omdat ze geen toegang hebben tot schoon water. Zo ben ik in waterprojecten beland. En met LiveBuild in contact gekomen! Ik was onderweg naar een festival toen ik twee blanke dames langs de weg zag staan. Ik vroeg de taxichauffeur om te stoppen. Het gaf me geen prettig gevoel dat zij daar stonden op dat uur van de dag. Nadat ze ingestapt waren, vertelden ze me wat ze in Buea deden en dat ze op zoek waren naar Jaba. Ze hadden zijn naam en telefoonnummer gekregen van een NGO in Yaounde. Toen ik ze vertelde dat ik Jaba was, wilden ze het pas geloven nadat ze het nummer belden en mijn telefoon daadwerkelijk rinkelde.”
Bij de waterbron
“Hoewel ik direct na mijn studie voor mezelf ben begonnen, heb ik het nooit gemist dat ik geen rolmodel heb gehad. Door mijn jeugd had ik een sterke drive om te doen wat ik deed. In het begin werd ik vaak genegeerd door meer ervaren mensen in het veld, die vonden dat ik nog te jong, te klein was. Dat ik te klein ben, krijg ik nu nog wel eens voor mijn voeten. Als mensen voor de eerste keer op bezoek komen bij FAPH, verwachten ze een grote man in een grote stoel en vragen ze steevast aan mij waar de directeur is.”
“De toekomst voor FAPH ziet er zonnig uit. We hebben net een wedstrijd gewonnen. Uit veertig inschrijvers heeft een oliemaatschappij ons gekozen om een programma te gaan doen rondom corporate social responsibility. Een mooie beloning voor al ons werk. Als ik terugkijk op de zestien jaar die FAPH nu bestaat, dan kan ik alleen maar tevreden zijn. Ik heb zoveel jongeren gecoacht, van wie een groot deel nu een eigen NGO heeft, die ik in veel gevallen zelfs met eigen geld heb ondersteund. We hebben bovenal zoveel kunnen betekenen voor communities. Ik haal genoeg energie uit mijn werk om nog jaren door te gaan.”
LiveBuilders Tirzah en Carine bezochten – los van elkaar – Kameroen en onze projecten. Een bijzonder avontuur met soms ook moeilijke momenten. Zij interviewden en fotografeerden daar de bijzondere mensen die met LiveBuild werken. Met deze portretten willen we je een mooi inkijkje geven in de drijfveren van een aantal sleutelfiguren in het Kameroense verhaal van LiveBuild.
Wegmuller Efokoa is één van de vaste partners van LiveBuild, en hij legt ons werk in Kameroen op de gevoelige plaat vast. ‘Weg’ heeft een eigen bedrijf, maakt trouwreportages, produceerde een film, runde een eigen studio en maakt muziek. Hij is dus van alle markten thuis.
“Van jongs af aan ben ik bezig geweest met muziek, ik kom uit een erg muzikale familie. Zowel mijn vader als mijn moeder, ze zijn helaas allebei overleden, hielden van muziek en stimuleerden dat bij alle zes hun kinderen. Mijn vader werkte bij de kerk en nam me daar vaak mee naar toe. Daar speelde ik op de piano. Hij heeft me ook gestimuleerd iedere schoolvakantie naar de muziekschool te gaan. In eerste instantie ging ik samen met mijn zus, maar zij vond het na een tijdje niet leuk om zoveel met muziek bezig te zijn. Ik vond het iedere vakantie weer leuk, maakte er vrienden en leerde van alles; van zelf muziek schrijven tot instrumenten bespelen. Van mijn achtste tot mijn vijftiende heb ik de muziekschool gedaan, iedere vakantie, totdat ik het diploma voor muziekleraar had.”
“Dat diploma was niet mijn doel. Ik wilde geen leraar worden, maar professioneel met muziek aan de slag gaan. Samen met wat vrienden begon ik een bandje. We deden het goed en traden regelmatig op. Ondanks het succes droomde ik ervan om muziekproducer te worden. Die plek op het podium had ik nooit geambieerd. Ik voel me veel prettiger in een positie achter de schermen, van waaruit ik anderen kan ondersteunen en begeleiden.”
“Tijdens mijn middelbare schooltijd runde ik een kleine kippenboerderij achter het huis bij mijn ouders. Ik wilde onafhankelijker van mijn ouders worden en had ontdekt dat je met kippen snel geld kon verdienen. Het bedrijfje liep steeds beter. Ik kreeg steeds meer het idee dat alles uiteindelijk met ondernemen te maken had. Ook muziek kan niet zonder ondernemerschap. Zo ben ik na de middelbare school een opleiding in business gaan doen.”
“Nadat ik mijn diploma had behaald, ben ik op mezelf gaan wonen. Samen met een vriend huurde ik een woning in het centrum van Buea. Om mezelf wat breder te scholen binnen de muziekbranche, heb ik mezelf eerst meer over geluidstechniek geleerd en daarna over video-editing. Tegelijkertijd begon ik een muziekstudio; Blue Drops. Ik maakte muziekvideo’s, korte filmpjes voor bedrijven, documentaires, verzorgde de geluidstechniek bij verschillende events en begeleidde jonge muzikanten. De hoeveelheid werk groeide snel. Na verloop van tijd heb ik eerst George gevraagd om bij Blue Drops te komen werken, later ook Stanley. Met zijn drieën hebben we de zaak bijna tien jaar lang gedraaid. Steeds meer mensen wisten ons te vinden. Ze waardeerden onze manier van werken. We gingen altijd tot het uiterste om iets moois op te leveren en hadden vernieuwende ideeën. Onze passie om mooi werk op te leveren was groter dan om daadwerkelijk geld te verdienen. Naast alle mooie producties, waaronder enkele award-winning muziekvideo’s, heb ik door vallen en opstaan ook geleerd hoe belangrijk het is om een bedrijf goed te organiseren. Na tien mooie en leerzame jaren zijn we uiteindelijk gestopt met Blue Drops. Deze periode had ons sterk genoeg gemaakt om ieder onze eigen weg te gaan.”
“Tijdens Blue Drops was ik al begonnen met bruiloftsreportages. Hoewel muziek nog altijd mijn passie was, haalde ik steeds meer voldoening uit dit werk. Het is zo speciaal om met je werk andere mensen gelukkig te maken. Inmiddels doe ik dit alweer bijna tien jaar. In die tien jaar heb ik mijn werk ontwikkeld van standaard, statische foto’s naar veel creatievere en unieke foto’s. In plaats van alleen de gebeurtenis zelf te fotograferen, leg ik ook alle details vast die er voor zorgen dat de dag zo speciaal wordt.”
“Naast bruiloften heb ik afgelopen jaren ook een netwerk van bedrijven opgebouwd waar ik regelmatig opdrachten voor krijg. Vanuit dit netwerk kwam ik in contact met LiveBuild. Ik wist meteen dat ik graag samen wilde werken. Het idee om mensen in Nederland via korte films uitleg te geven over het werk in Kameroen vond ik interessant. Dat veel van de LiveBuild-projecten met water te maken hebben, maakte het voor mij helemaal interessant. In het familiehuis waar ik ben opgegroeid, en waar nog steeds een deel van de familie woont, is nog altijd geen aansluiting voor stromend water.”
“Ik heb veel discussies met mijn vader gehad over mijn beroepskeuze. Muziek is voor hem altijd een hobby geweest en zeker geen betrouwbare bron van inkomsten. Hij raadde me af om in de entertainment te gaan, daar viel naar zijn idee geen brood in te verdienen. Maar muziek en later fotografie, was mijn passie, ik had er alles voor over. Nadat ik hem na verloop van tijd kon laten zien wat ik inmiddels verdiende met fotografie, stopten de discussies. Ik had hem laten zien dat ik van mijn passie een goed businessmodel had weten te maken. Daarmee kon ik mijn eigen broek ophouden en had ik iets kunnen betekenen voor anderen. Zijn scepsis veranderde in trots.”
“Sinds ik voor het trainingsbureau Go Ahead Africa werk en hun trainingsweken voor de Leadership Academy vastleg op film, realiseer ik me wat ik de afgelopen jaren heb geleerd. Ik ben met niets begonnen en weet wat het betekent om iets op te bouwen. Als ik die jonge mensen zie, die zich willen ontwikkelen, voel ik iedere keer weer mijn eigen overtuiging en geloof in mijn passie van destijds. Ik wist wat ik wilde en bleef daar in geloven. Het enige dat ik moest leren was om geduld te hebben; geduld om dat wat ik plantte te kunnen oogsten en geduld om al mijn creatieve ideeën tot een goed lopend en goed georganiseerd bedrijf op te bouwen.”
