LiveBuild profiel: Emmanuel Chibili

Hoofdmeester Three Corners Foe Bakundu basisschool
LiveBuilders Tirzah en Carine bezochten – los van elkaar – Kameroen en onze projecten. Een bijzonder avontuur met soms ook moeilijke momenten. Zij interviewden en fotografeerden daar de bijzondere mensen die met LiveBuild werken. Met deze portretten willen we je een mooi inkijkje geven in de drijfveren van een aantal sleutelfiguren in het Kameroense verhaal van LiveBuild.
“In 2008 werd mij door de regering opgedragen om hoofdmeester te worden van de nieuwe school in Three Corners. Tot dan toe was ik leraar op een school in Banga Bakundu, een plaatsje dicht bij Kumba, wat meer in de bewoonde wereld. Mijn vrouw geeft les in het dorp hiernaast. Eén van onze kinderen woont bij haar. Drie van mijn kinderen wonen bij mij. Ieder weekend gaan we naar ons huis in Banga en zien we elkaar. We hebben aan de regering gevraagd of mijn vrouw en ik bij elkaar in de buurt kunnen werken, maar daarvoor willen ze omgekocht worden. Dat zou ik nooit kunnen, dus gebeurt het niet.”
“Tot ik hier in Three Corners kwam, kreeg groep 1 tot en met 4 les in de kerk en gingen de grotere kinderen naar een ander dorp. Dat moest anders, vonden de ouders en met de lokale community kwam er een basis gebouw, maar zonder vloer en zonder toilet. En er moest een leraar komen, dat werd ik. Eenmaal begonnen vond ik al gauw dat er dingen beter moesten. Een echte school met een vloer en deuren, zodat er niet steeds dieren naar binnen konden komen lopen. Stromend water, dat stond als eerste op mijn lijstje, en een gezondheidspost, mijn derde prioriteit.”
Emmanuel Chibili
“In Banga woon ik vlak naast het ziekenhuis, en daar had ik Fabrice (Luijten) van LiveBuild eerder ontmoet, hij was aan de slag met een project. Omdat ik op zoek was naar een NGO die ons kon helpen, zocht ik contact met hem. Een waterproject, mijn eerste prioriteit, bleek niet zo makkelijk te gaan. Three Corners heeft geen bron die hoog ligt zodat er makkelijk een watertoevoer te realiseren valt. Er was een pompmachine nodig die brandstof nodig had, en dat wilden de bewoners niet betalen.”
“Het water ging dus over, maar de school bleek wel een optie. Nadat Koen (van Bremen) en Fabrice meerdere malen waren komen praten, werd ons uiteindelijk 15 miljoen CFA toegezegd (op dit moment is dit 22.865 euro waard), uit te betalen in delen. Uiteindelijk is het me gelukt de school te bouwen voor 13,5 miljoen, ruim binnen het budget. Daar ben ik heel trots op. Ik had bij het ziekenhuis in Banga gezien hoe het ook kan gaan. Daar zijn mensen verdwenen met geld van NGO’s. En ik wilde koste wat kost dat dit hier niet zou gebeuren. Daarom heb ik er bovenop gezeten, naast mijn gewone werk als leraar.”
“Het was behoorlijk stressvol die vijf maanden. Van elke schep cement moest een bonnetje komen. Het technische gedeelte heb ik nauwlettend gecontroleerd. Veel mensen wilden dubbel betaald krijgen omdat ze er helemaal voor de ‘bush’ in moesten (het platteland). Maar het lukte, en in oktober 2013 stond de school er en hebben we het uitgebreid gevierd. Er waren acht whitemen, waaronder Koen die traditioneel gekleed was. Toen kreeg ik echt de steun van het dorp.”
Leerling
“Wat echt verbeterd is wat mij betreft: de hygiëne in de klas door de betonnen vloer (minder stof en viezigheid), de frisse lucht die de lokalen in komt door de grote ramen, en de toiletten voor de leerlingen en leraren. Er moeten nog wel deuren komen, want geiten kunnen nog steeds naar binnen lopen en poepen in het gebouw.”
“Nu de school staat, en we een belangrijke stap hebben gezet naar betere voorzieningen, hoop ik dat er ook een waterleiding komt. We moeten hierbij zelf het voortouw nemen, zelf de verantwoordelijkheid dragen, daar ben ik van overtuigd. Hoeveel mensen moeten er nog sterven voordat ze ooit water uit een kraan hebben zien komen? Ik zie de nieuwe school als een stap in de goede richting. In een mooie school willen mensen lesgeven. Als er water komt, willen mensen hier wonen. Ik hoop dat er een sneeuwbaleffect op gang komt. Maar het is niet makkelijk in dit dorp om mensen zover te krijgen zelf die verantwoordelijkheid te nemen. Veel van hen hebben moeite met hun budget en geven hun geld meteen na de oogst uit, zodat er weinig overblijft voor de rest van het jaar.”
“Inmiddels is er wel een ouderraad die actief is binnen de school. En dit najaar krijgen we twee nieuwe leraren voor wie de overheid betaalt. Dan hoeven we niet twee klassen tegelijk les te geven, zoals we nu doen. En hopelijk kunnen we de lerarenkamer fatsoenlijk inrichten zodat we echt het management van onze school kunnen verbeteren. Ik blijf ‘mijn lied zingen’, vechten voor de ontwikkeling van dit dorp. Dit is geen ‘bush’. Waarom ik zo denk als ik denk? Ik weet het niet. Het komt van binnenuit. Het is mijn eigen manier van denken.”

Carine Fraanje
Oude held
fraanjecarine@hotmail.com